Dana 3. listopada 1929. godine kralj Aleksandar Karađorđević proglasio je novo ime države – Kraljevina Jugoslavija, kada je objavljen ‘Zakon o nazivu i podjeli Kraljevine na upravna područja’. Ovaj je je naziv države bio treći u njenoj povijesti, s obzirom da je 1918. službeni naziv glasio Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca, dok se 1921-1929. država zvala Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca.

Naime, nekoliko mjeseci nakon uvođenja Šestosiječanjske diktature 1929. godine, Aleksandar je donio novi Zakon o nazivu i podjeli države, provodeći geslo “Jedan narod, jedan kralj, jedna država”. Nova teritorijalna podjela uključivala je devet banovina i grad Beograd, čime se pokušalo dokinuti stare državno-upravne veze, a s ciljem stvaranja jugoslavenske nacije s jugoslavenskim jezikom kao službenim. Banovine su bile zamišljene kao jedinice na koje je prenesena vlast iz nadležnosti centralnih organa, ali je u stvarnosti sva vlast ostala koncentrirana u osobi kralja i njegovih najbližih suradnika.

Kraljevina SHS, odnosno Kraljevina Jugoslavija naziv je za monarhiju koja je obuhvaćala područja Slovenije, Hrvatske, Bosne i Hercegovine, Srbije, Crne Gore i Makedonije. A Titova Jugoslavija, odnosno Druga Jugoslavija proglašena je 1943. godine na teritoriju Kraljevine Jugoslavije pod nazivom Demokratska Federativna Jugoslavija, te je kasnije međunarodno priznata kao pravni nasljednik Kraljevine. 1946. godine je dobila službeni naziv Federativna Narodna Republika Jugoslavija, a Ustavom 1963. dobila je svoj posljednji naziv Socijalistička Federativna Republika Jugoslavija.