Legenda tamburaške muzike, simbol boemskog Novog Sada i čovjek kojem osmijeh nije silazio sa lica, rođen je Lukinom selu (naselju grada Zrenjanina) 23. prosinca 1925. godine. Važi za jednog od najpoznatijih tamburaša iz Novog Sada, kao i čitave bivše Jugoslavije.

Rođen je u romskoj obitelji mađarskog porijekla, koja je iza sebe imala bogatu muzičku tradiciju, što je u velikoj mjeri i odredilo i dobrinijelo izboru njegovog budućeg poziva. Otac mu je bio kontrabasista, a djed cimbalista. Ime njegovog oca je bilo Rac, što je u prijevodu označavao pogrdan mađarski naziv za Srbe, pa je iz tog razloga Janika preuzeo prezime majke, Slovakinje,  Balaž. Djetinjstvo je proveo u Bečeju, gde je počeo svirati violinu sa svojih 10 godina, u lokalnoj ‘kafani’.

Kasnije se pridružio grupi „Kozarci“ i zajedno s njima nastavio svirati po Subotici i Horgošu. U Bečeju je završio osnovno muzičko obrazovanje, kao učenik Dežea Heveštija, mađarsku narodnu muziku je učio kod Bele Lakatoša, a lagane operske melodije kod Pište Berebešija. Svojih prvih 7 dinara, kako je za života govorio, zaradio je kao mali, sa sedam godina, pjevajući u vlaku od Bačkog Gradišta do Bečeja pjesme „Kad se Ciga zaželi medenih kolača“ i „Boci, boci, tarka“. Još nije naučio ni prva slova, kada je svirao na tamburici, bez nota, već po sluhu.

Janika Balaž umro je u Novom Sadu 12. studenog 1988. godine, a sahranjen je u Petrovaradinu.